lise aşkımın ardından çokça dinlediğim ahmet kaya şarkısı... idi...

derdim ki hep, "seninle bir bütün olabilirdik"

oysa, sonra gördüm ki... kimse kimsenin tamamlayıcısı değil, kimse kimse ile bir bütünün iki parçasını teşkil etmiyor ve haliyle kimseyle de bir bütün olunmuyor... hayat... her şeyi zamanı geldiğinde öğretiyor, acı-tatlı bir tecrübe ile...

güya, "kalacak(tı) tüm izlerin hayatımda"

her ne yaşarsan yaşa... hiçbir şey sonsuza kadar kalmıyor ve sonsuza kadar acıtmıyor... öğrenmek zaman alsa da, o süre sonsuz gibi geçse de... öğreniyoruz elbet... keşkeler, kaybedilenler ve kazanılanlar sadece geride kalıyor... yapacak çokça bir şey ne yazık ki kalmıyor...

keşke... her şeyin o kadar basit olduğu o yıllara dönmemizin bir fırsatı olsa... neyse...

"vakit tamam..." haydi eyvallah!